Valentino van Florisland voor de negende keer Nederlands Kampioen!

(en: ‘Over kunst en geklungel…’)

Toen ik nog actief was als secretaresse/koffiemeisje/kantoorsloofje leek het mij een prima idee eens een weekje gezapig zittend achter een Fjord door Drenthe te trekken. Zo lekker rustig… Dus op naar  Drenthe met ons, waar we een zeer beknopte uitleg kregen hoe we de Fjord en de huifkar aan elkaar moesten hangen. Gelukkig was vriend nogal slim en hij snapte het meteen (hij wel). Dus daar gingen wij. Met nul ervaring hopla de weg op. Het ging best goed. Fjord had zo af en toe zijn eigen ideeën over waar hij links of rechts af diende te slaan maar verder kabbelden wij relatief vriendelijk voort. Tot we ontdekten dat er best veel varkens op de loer lagen in de weides naast de landelijke wegen. Fjord bleek ergens in zijn jeugd een zwaar trauma ontwikkeld te hebben voor deze knorrende vriendjes en zo kwam het dat wij opeens heel hard vooruit gingen. Van rust en gezapigheid was niks meer over. Uiteindelijk kwamen we weer tot stilstand, maar wel midden op een drukke provinciale weg…
Dan waren er nog wat kleinigheidjes zoals die keer dat ik over een bruggetje wilde met huifkar en al. Het ging goed tot we op de helft van de brug waren. Kar te breed. We zaten vast. Dus Fjord uitgespannen, kar achteruit geduwd en omgekeerd. Het kan verkeren. We zijn alle drie heel thuisgekomen, dat wel.

Verder werd ik een keer uitgenodigd om een evenement met tuigpaarden te fotograferen. Ook dat werd een ervaring om nooit te vergeten. De jonge tuigers waren die dag nogal opstandig. Ze gingen er nogal eens flink vandoor en in zulke situaties was ik blij dat er hindernissen op het terrein stonden, want in zo’n oxer vond ik dan nog enige veiligheid. Toen een oudere man zich moeizaam met zijn rollator richting de tribune begaf werd hij verrast door een uit de lucht vallend paard. Dat had zich uit onvrede over zijn situatie zijdelings over de dranghekken gekieperd. Dus daar was de eerste ambulance. Nog geen kwartier later trapte een tuigpaard zijn hele wagentje aan flarden en ging rond en rond en rond in blinde paniek. En daar was ambulance nummer twee. Het werd bijna filerijden voor ambulances daar.

Resumé: ik begrijp best dat op een huifkar zitten achter een Fjord versus rondrijden met een concourswagen op een evenement ongeveer net zo vergelijkbaar is als een dromedaris met een kalkoen. Maar het maakt mij wel duidelijk hoeveel liefde, kundigheid, training en afwisseling (want Valentino moet het ook leuk blijven vinden) Ieka en Andries Valentino geboden moeten hebben om tot het behalen van maar liefst negen nationale titels te komen. En, uiteraard, wat een toppertje Valentino zelf is. Altijd blij en enthousiast; oortjes naar voren en gas erop. Hij is een feestje om naar te kijken.

Ieka, Andries en Valentino: nogmaals gefeliciteerd!! Ik durf bijna niet te denken aan zijn mogelijke jubileum in Lunteren (dus speculeren doe ik al helemaal niet)!