Stal De Brakel / Wendie Verbrugh van Barneveld

Ook dit artikeltje stond nog niet op mijn site. Sorry Wendie!! Uiteraard zijn er een paar foto’s toegevoegd en ook wil ik hierbij nog graag even aandacht vragen voor de lay-out, die gemaakt werd door de onvolprezen Marvin Kraaijenzang (tot voor kort werkzaam bij Media Primair). We gaan je missen Marvin!

De pony’s van Wendie Verbrugh van Barneveld

´Het zijn geen keuringstoppers hoor!´ roept ze nog maar een keer voor de zekerheid, nadat ze gevraagd heeft of ik een groepsfoto van al haar pony´s wil maken. Het klinkt bijna verontschuldigend, maar eigenlijk vind ik het wel leuk dat Wendie Verbrugh van Barneveld de emotionele waarde van haar pony´s blijkbaar niet koppelt aan het oordeel van de jury of aan het aantal behaalde bekers.
‘Ik hoop niet dat ik mijn pony’s ooit ‘anders’ ga bekijken als de jury een keer een minder positief commentaar over hen geeft’, voegt ze eraan toe. Want het gaat bij Wendie vooral om de pony’s zelf. Om de lol die ze elke dag weer met haar dieren heeft, gewoon thuis, in de wei. Al valt het trouwens met dat juryoordeel ook best mee. Op haar Facebookpagina schrijft ze in 2018: ‘Blij met al mijn pony’s! Maar super trots op Hinte en Meis van de Brakel. Meis werd eerste in haar rubriek!’ In 2021: ‘Zo blij met Oukje van de Brakel! Enter premie! En ze mocht zelfs een half rondje op kop!’ Ze vult de resultaten nog even mondeling aan: ‘Als veulen stond Oukje ook al op kop in haar rubriek. Apetrots was ik! En toen mocht ze ook nog meedoen aan het kampioenschap!’ Lacht: ‘dat we toen als eersten de ring weer uit moesten, boeit niet’.

Meis v.d. Brakel

Hinte v.d. Brakel

Het ponyverhaal van Wendie begint wanneer dochter Anne een Shetlandponyvriendinnetje zoekt voor haar Fjord. De belangrijkste criteria daarvoor zijn: A. er moet een vol stamboekpapier bij zitten (‘alsof ik daar ook maar iets verstand van had’) en B. ze moet een specifieke kleur hebben. Want het zou de ‘kudde-van-twee’ wel mooi overzichtelijk houden als zowel de Fjord als de Shetlander in hetzelfde kleurengamma zouden vallen. In het dorp wordt een pony aangeboden die bijna aan beide eisen voldoet. Treesje van de Hammerdijk (V. Ollie van de Slikpolder, M. Elson Golden Girl) is een crème-dun, dus dat is net even anders. Maar niet getreurd: ‘Dan maar de kleur van een ‘rode’ Fjord’.
Treesje verandert van eigenaar en gaat mee naar haar nieuwe thuis aan de Burgemeester Verbrughweg in Eck en Wiel. ‘Ze gaat hier nooit meer weg’, zegt Wendie.

Treesje v.d. Hammerdijk

Treesje wordt gedekt door Zegmar van de Zandkamp en een jaar later wordt uit die ontmoeting het bay-dun veulen Hinte van de Brakel geboren. Zij zet in 2018 Meis van de Brakel op de wereld (V. Geraldo van de Sleedoorn), twee jaar later gevolgd door Oukje van de Brakel (wildkleur palomino, eveneens van Geraldo). Gipsy van de Vissershof (blue dun, M. Cara van de Vissershof, V. Zegmar van de Zandkamp) komt de troepen versterken (‘dat is meteen ook de beste hier’) en daarmee is Stal de Brakel min of meer compleet. Tot grote vreugde van Wendie hebben ze allemaal een aalstreep, wat ook mooi te zien is op haar logo.

Vandaag wil Wendie dus graag een groepsfoto van al haar merries. Dat is best een ambitieus plan, vandaar dat ze de hulp ingeroepen heeft van buurvrouw Ingrid met haar dochter Anne. Ons hele gezelschap, inclusief pony´s, zet koers naar het bruggetje in de tuin, want dat leek mij handig. Tenslotte hoef je de pony´s dan alleen met hun gezicht dezelfde kant op te zetten en als er dan iemand achter mij wat aandacht trekt komt het vast wel goed. No big deal.

volle concentratie op de brug met Anne, Wendie en Gypsy

Aan inzet ontbreekt het niet bij ons mensen. We hebben het binnen de kortste keren flink warm en dat komt zeker niet alleen door de zomerse temperatuur. Wendie ligt verstopt achter het muurtje en duwt de hoofdjes omhoog, weg van verdwaalde grassprieten. Anne is verantwoordelijk voor het bijsturen van de pony´s als ze weer eens gaan kijken wat er toch allemaal aan de andere kant van de brug te zien is. Ingrid (aangesteld als chef entertainment) rent achter mij in het rond en gooit projectielen over me heen in het gras, rammelt met emmers met brokjes en laat haar telefoon hinniken. We slepen er zelfs een onschuldige voorbijganger-met-hond bij. Je zou toch zeggen dat we best goed bezig zijn….
Maar de pony’s hebben even andere prioriteiten. Je weet maar nooit of er ergens iets te eten valt op het straatje, dus je doet je hoofd naar beneden en je zoekt. Af en toe verschijnen er een paar verbaasde ponykoppies boven het bruggetje (‘Wat dóen jullie nou eigenlijk?’) maar ze bekijken ons nooit allemaal tegelijk. Het moet natuurlijk wel leuk blijven.

Hoe het ging

hoe het werd

Enkele zweetdruppels later (bij ons, de pony’s hebben nergens last van) hebben we de groepsfoto’s gemaakt. We gaan door met individuele portretjes van de pony’s. De merries blijken de vriendelijkheid en de rust zelve en het is mooi om te zien dat ze Wendie volledig vertrouwen. Ook zonder halster ‘poseren’ blijkt geen enkel probleem!

Gipsy v.d. Vissershof

Wanneer de ponydames weer tevreden hooi staan te vermalen in hun fraaie stalletjes gaan wij aan de cola met koeken. ‘Eigenlijk wil ik Meis al vijf jaar verkopen’, verzucht Wendie. ‘Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. Ik moet van mezelf de hengstveulens (particulier) verkopen, maar eigenlijk ben ik daar ook al niet voor gemaakt. Wel mooi is dat ik net best een hoog bod voor Meis gekregen heb. Ze staat niet eens officieel te koop’. Hoopvol: ‘Dat zegt toch ook wel wat?‘ Ik hou het maar bij een bedachtzaam ‘Tja’…. Stiekem hoop ik voor Meis dat ze lekker mag blijven waar ze is. Want een vijfsterrenstal, waar je top verzorgd wordt en waar je mag zijn wie en hoe je bent, die wens je toch elke pony toe?

Tekst en foto’s: Leontien Ruissen

(tekst en foto’s zijn dus dubbel weergegeven in dit berichtje. Het originele lay-outje is sterk verkleind dus dat leest niet makkelijk. Vandaar!)